Τους τελευταίους μήνες οι πολίτες απορούν, θλίβονται και αγανακτούν με όσα διαδραματίζονται στα κυβερνητικά επιτελεία σχετικά με την αντιμετώπιση της ουσιαστικής οικονομικής χρεοκοπίας της χώρας। Γιατί, βέβαια, μια χώρα δεν είναι ανάγκη να δηλώσει «στάση πληρωμών» για να γίνει αντιληπτό ότι ουσιαστικά χρεοκόπησε, αφού σε μικρό χρονικό διάστημα, αν δεν δανεισθεί, δεν θα είναι σε θέση να καταβάλει μισθούς και ημερομίσθια.
Αρκετοί ομιλούν και πάλι για το «τέλος της μεταπολίτευσης
μ’ έναν τρόπο που «βολεύει» τις δικές τους εκτιμήσεις κι επιδιώξεις. Επίσης, δεν είναι λίγοι αυτοί που προεξοφλούν τη χρεοκοπία ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, χωρίς, μάλιστα, να προβλέπουν τι θα ακολουθήσει μετά. Μετά την «κατοχή του ΔΝΤ και της Ε.Ε.», τι; Ανεξέλεγκτα κοινωνικά ξεσπάσματα, χάος ή απλώς εξατομικευμένη κοινωνία με κυρίαρχο σύνθημα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»; Το τελευταίο μάλλον είναι το πιο πιθανό, αν δεν μπορέσει ένα προοδευτικό και αποτελεσματικό κόμμα να συσπειρώσει, να οργανώσει και να μετατρέψει τη γενικευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια σε πολιτική επιρροή και ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΔΙΕΞΟΔΟΥ. Σχετικά με την τελευταία δυνατότητα το νέο κόμμα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ πιστεύει ότι μπορεί να παίξει ένα θετικό κι εποικοδομητικό ρόλο.
Τα οργανωμένα συμφέροντα ΚΑΙ ΕΞΩΘΕΣΜΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ πραγματοποιούν πάντα τις δικές τους κινήσεις προσπαθώντας να διαιωνίζουν και να αναπαράγουν την εξουσία τους. Το κεκτημένο της «καταναλωτικής κοινωνίας», της «κοινωνίας του θεάματος» και της μιντιοκρατίας τους βοηθά απεριόριστα. Δεν συμφέρει σ’ αυτά η χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος αλλά ο έλεγχός του. Ένα ανάπηρο πολιτικό σύστημα να σέρνεται και να μην μπορεί να υψώσει αντιστάσεις ως έκφραση διαμαρτυρόμενων πολιτών.
Κι ακριβώς σ’ αυτό το σημείο πρέπει να αναδείξουμε και να τονίσουμε ότι η χρεοκοπία είναι ευρύτερη (δεν περιορίζεται μόνο σε αριθμούς και δημοσιονομικά μεγέθη, δεδομένου ότι κι άλλες χώρες της Ε.Ε. έχουν μεγάλο έλλειμμα και δημόσιο χρέος) και έχει τις βαθιές ρίζες της πολύ παλιότερα. Σχετίζεται άμεσα με τη δυσλειτουργία, την έλλειψη αποδοτικότητας και τη διαφθορά του ίδιου του πολιτικού συστήματος. Για τους σχολιαστές του τέλους της μεταπολίτευσης δεν έχουμε παρά να υπενθυμίσουμε ότι η λεγόμενη Γ’ Ελληνική Δημοκρατία το 1974 αναδύθηκε μέσα απ’ τις ΣΤΑΧΤΕΣ ΜΙΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ. Μια καταρρέουσα δεξιά δικτατορία αναγκάστηκε να καλέσει σε βοήθεια τον παλαιό πολιτικό κόσμο. Εξαρχής, λοιπόν, η Νέα Ελληνική Δημοκρατία ξεκίνησε με σαθρές βάσεις, αν και, βέβαια, κάποιες αναμορφώσεις του πολιτικού σκηνικού προς προοδευτική κατεύθυνση όντως έγιναν.
Οι δομές, όμως, του ελληνικού κρατικού μηχανισμού άλλαξαν; Το πελατειακό σύστημα ξεριζώθηκε; Οι οργανωτικές βάσεις της παραγωγικότητας και της αποδοτικότητας σ’ όλους τους τομείς αναδιαρθρώθηκαν ριζικά; Η αξιοκρατία και ο μη ελεγχόμενος «απ’ τα πάνω» πολιτικός κριτικός λόγος επεκράτησαν; Όχι βέβαια. Τα κόμματα εξουσίας της μεταπολίτευσης ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΑΝ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΕ ΑΛΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ, ΠΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΔΙΑΡΡΗΞΕΙ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΤΟΥ ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ.
Αυτές οι αρνητικές διαπιστώσεις σχετίζονται άμεσα με την ευρύτερη δομή εξουσίας και χαρακτηριστικά των κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών ομάδων της χώρας μας. Αυτά πάλι τα χαρακτηριστικά είναι συνδεδεμένα με τους ιστορικούς προσδιορισμούς του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού (άφιξη στην εκρηκτική κατανάλωση χωρίς το πέρασμα απ’ το ενισχυμένο βιομηχανικό στάδιο της καθετοποιημένης παραγωγής, που διαμορφώνει μία διαφορετική κουλτούρα και ήθος εργασίας).
Οι ευθύνες των εκάστοτε κυβερνώντων των δεκαετιών μετά τη μεταπολίτευση ήσαν τεράστιες όχι τόσο σε επίπεδο ανικανότητας βελτίωσης των δημοσιονομικών μεγεθών (δηλ. αριθμητική μείωση του χρέους και του ελλείμματος) όσο για το ότι δεν κατέβαλαν ειλικρινή, πειθαρχημένη και αποτελεσματική προσπάθεια να εξαλείψουν τα αρνητικά φαινόμενα που αναφέραμε παραπάνω και την αυξανόμενη εντροπία του πολιτικού και οικονομικού συστήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου