του Αλέκου Λασκαράτου
Σεπτέμβρης. Ένας μήνας χωρίς ψευδαισθήσεις. Τα μέτρα λιτότητας που μας επέβαλε η Τρόικα τα ξέρουμε εδω και κάμποσο καιρό. Όμως τώρα θα τα βιώσουμε πραγματικά στο πετσί μας. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Τώρα το κλείσιμο του οικογενειακού προϋπολογισμού, για τους περισσότερους, θα είναι άθλος. Τα καλοκαιρινά σορτσάκια και μπλουζάκια θα αντικατασταθούν από πουκάμισα και παντελόνια και αργότερα πουλόβερ και σακάκια για τους άντρες. Αντίστοιχα και ο γυναικείος ρουχισμός. Τώρα, για όσους έχουν παιδιά, θα αρχίσουν τα σχολεία, τα φροντιστήρια και οι ξένες γλώσσες. Σκηνικό τρόμου για πολλούς που χωρίς να είναι αυτό που λέμε εύποροι, τα φέρναν βόλτα μέχρι τώρα.
Τώρα όμως δεν θα τα βολεύουν πια. Ανεργία για πολλούς, χαμηλότεροι μισθοί, για όσους, τυχερούς, έχουν ακόμα δουλειά, χαμηλότερες συντάξεις, ακριβότερες τιμές στην αγορά για όλους. Πάει και ο 13ος και 14ος μισθός στο δημόσιο (ίσως αργότερα και στον ιδιωτικό τομέα). Πάει και ο τρόπος υπολογισμού της σύνταξης που βασιζόταν παλιά στους μισθούς της τελευταίας πενταετίας. Τώρα θα υπολογίζεται η σύνταξη με βάση όλον τον εργασιακό βίο του κάθε εργαζόμενου, δηλαδή θα μετράνε και τα πρώτα χρόνια της εργασίας, όταν ο εργαζόμενος συνήθως έπαιρνε ψίχουλα.
Δύσκολοι καιροί μπροστά μας. Για πολλούς πολύ δύσκολοι. Αυτά τα ξέρουμε όλοι. Όπως επίσης ξέρουμε ότι η Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και μετά βίωσε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα το οποίο μας οδήγησε στην άκρη του γκρεμού. Στην πορεία αυτή συνένοχος σε μεγάλο βαθμό υπήρξε μαζί με τους πολιτικούς και η κοινωνία, δηλαδή εμείς. Ο άκρατος καταναλωτισμός και ο νεοπλουτισμός που στηρίχτηκαν στο μαύρο χρήμα, η φοροδιαφυγή, η διαφθορά στο δημόσιο (δεν μιλάμε πιά μόνο για τη διαφθορά στα υψηλά κλιμάκια αλλά και στα πιό χαμηλά της κρατικής μηχανής), οι πελατειακές σχέσεις και η απουσία κάθε αξιοκρατίας οδήγησαν τη χώρα στο απόλυτο αδιέξοδο. Μια χώρα που τρέχει με Ferrari με ιλλιγγιώδη ταχύτητα, όχι σε πίστα F1 αλλά σε χωματόδρομο. Είναι απόλυτα δεδομένο ότι μια τέτοια χώρα αργά ή γρήγορα θα εκτροχιαστεί.
Για να μη συμβεί αυτό πάρθηκαν τα μέτρα που πάρθηκαν που περιλαμβάνουν εκτός από τα σκληρά οικονομικά μέτρα, και μέτρα αναδιάρθρωσης της κρατικής μηχανής σε εκείνην ενός σύγχρονου κράτους.
Η ελληνική κοινωνία θα υποφέρει. Έχει όμως πεισθεί, στο μεγαλύτερό της μέρος πιστεύω, ότι η προηγούμενη κατάσταση δεν πήγαινε άλλο. Για τη συνταγή της μαγιονέζας που θα εφαρμοστεί δεν συμφωνούν όλοι, άλλος θα έβαζε λιγότερο λεμόνι, άλλος περισσότερο λάδι, άλλος λίγο αλάτι παραπάνω. Καμιά όμως από αυτές τις διαφοροποιήσεις δεν είναι χωρίς σκληρές θυσίες για τον ελληνικό λαό. Καμία συνταγή δεν υπάρχει που να είναι ανώδυνη και που να μην πονέσει. Και αυτό το έχει καταλάβει σχεδόν το σύνολο της κοινωνίας μας. Είμαστε έτοιμοι να περάσουμε από αυτήν τη στενωπό προκειμένου να στήσουμε, έτσι ελπίζουμε τουλάχιστον, μια καλύτερη Ελλάδα.
Απευθύνω λοιπόν θερμή παράκληση να αφεθούμε στην ησυχία μας όλη αυτή την δύσκολη περίοδο.
Θερμή παράκληση προς τα κόμματα που απαιτούν εδώ και τώρα κατώτατο μισθό 1.300 ευρώ να σταματήσουν να κατεβάζουν τις στρατιές (γιατί για στρατιές πρόκειται) των οπαδών τους στους δρόμους ζητώντας και απαιτώντας το
ακατόρθωτο, μόνο και μόνο για να κρατούν την κατσαρόλα σε κατάσταση βρασμού και τους οπαδούς τους σε συσπείρωση.
Απευθύνω έκκληση στους εργάτες, εργοδηγούς και τεχνικούς του ΟΣΕ, πολλοί από τους οποίους έχουν μισθούς και συντάξεις των 5 και 6 χιλιάδων ευρώ, να μην κατέβουν στους δρόμους απαιτώντας τη διατήρηση των (νόμιμων;) κεκτημένων τους.
Απευθύνω έκκληση σε όσους εργατοπατέρες σκοπεύουν να κατεβάσουν τον κόσμο στους δρόμους με μοναδικό σκοπό (γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι τα «αιτήματά» τους είναι αδύνατο να ικανοποιηθούν) τη διατήρηση της (καλοπληρωμένης) καρέκλας τους, να μην το κάνουν.
Απευθύνω έκκληση να μας αφήσουν ήσυχους να πιούμε αυτό το πικρό ποτήρι που μας περιμένει.
Πηγή: protagon.gr
Σεπτέμβρης. Ένας μήνας χωρίς ψευδαισθήσεις. Τα μέτρα λιτότητας που μας επέβαλε η Τρόικα τα ξέρουμε εδω και κάμποσο καιρό. Όμως τώρα θα τα βιώσουμε πραγματικά στο πετσί μας. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Τώρα το κλείσιμο του οικογενειακού προϋπολογισμού, για τους περισσότερους, θα είναι άθλος. Τα καλοκαιρινά σορτσάκια και μπλουζάκια θα αντικατασταθούν από πουκάμισα και παντελόνια και αργότερα πουλόβερ και σακάκια για τους άντρες. Αντίστοιχα και ο γυναικείος ρουχισμός. Τώρα, για όσους έχουν παιδιά, θα αρχίσουν τα σχολεία, τα φροντιστήρια και οι ξένες γλώσσες. Σκηνικό τρόμου για πολλούς που χωρίς να είναι αυτό που λέμε εύποροι, τα φέρναν βόλτα μέχρι τώρα.
Τώρα όμως δεν θα τα βολεύουν πια. Ανεργία για πολλούς, χαμηλότεροι μισθοί, για όσους, τυχερούς, έχουν ακόμα δουλειά, χαμηλότερες συντάξεις, ακριβότερες τιμές στην αγορά για όλους. Πάει και ο 13ος και 14ος μισθός στο δημόσιο (ίσως αργότερα και στον ιδιωτικό τομέα). Πάει και ο τρόπος υπολογισμού της σύνταξης που βασιζόταν παλιά στους μισθούς της τελευταίας πενταετίας. Τώρα θα υπολογίζεται η σύνταξη με βάση όλον τον εργασιακό βίο του κάθε εργαζόμενου, δηλαδή θα μετράνε και τα πρώτα χρόνια της εργασίας, όταν ο εργαζόμενος συνήθως έπαιρνε ψίχουλα.
Δύσκολοι καιροί μπροστά μας. Για πολλούς πολύ δύσκολοι. Αυτά τα ξέρουμε όλοι. Όπως επίσης ξέρουμε ότι η Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και μετά βίωσε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα το οποίο μας οδήγησε στην άκρη του γκρεμού. Στην πορεία αυτή συνένοχος σε μεγάλο βαθμό υπήρξε μαζί με τους πολιτικούς και η κοινωνία, δηλαδή εμείς. Ο άκρατος καταναλωτισμός και ο νεοπλουτισμός που στηρίχτηκαν στο μαύρο χρήμα, η φοροδιαφυγή, η διαφθορά στο δημόσιο (δεν μιλάμε πιά μόνο για τη διαφθορά στα υψηλά κλιμάκια αλλά και στα πιό χαμηλά της κρατικής μηχανής), οι πελατειακές σχέσεις και η απουσία κάθε αξιοκρατίας οδήγησαν τη χώρα στο απόλυτο αδιέξοδο. Μια χώρα που τρέχει με Ferrari με ιλλιγγιώδη ταχύτητα, όχι σε πίστα F1 αλλά σε χωματόδρομο. Είναι απόλυτα δεδομένο ότι μια τέτοια χώρα αργά ή γρήγορα θα εκτροχιαστεί.
Για να μη συμβεί αυτό πάρθηκαν τα μέτρα που πάρθηκαν που περιλαμβάνουν εκτός από τα σκληρά οικονομικά μέτρα, και μέτρα αναδιάρθρωσης της κρατικής μηχανής σε εκείνην ενός σύγχρονου κράτους.
Η ελληνική κοινωνία θα υποφέρει. Έχει όμως πεισθεί, στο μεγαλύτερό της μέρος πιστεύω, ότι η προηγούμενη κατάσταση δεν πήγαινε άλλο. Για τη συνταγή της μαγιονέζας που θα εφαρμοστεί δεν συμφωνούν όλοι, άλλος θα έβαζε λιγότερο λεμόνι, άλλος περισσότερο λάδι, άλλος λίγο αλάτι παραπάνω. Καμιά όμως από αυτές τις διαφοροποιήσεις δεν είναι χωρίς σκληρές θυσίες για τον ελληνικό λαό. Καμία συνταγή δεν υπάρχει που να είναι ανώδυνη και που να μην πονέσει. Και αυτό το έχει καταλάβει σχεδόν το σύνολο της κοινωνίας μας. Είμαστε έτοιμοι να περάσουμε από αυτήν τη στενωπό προκειμένου να στήσουμε, έτσι ελπίζουμε τουλάχιστον, μια καλύτερη Ελλάδα.
Απευθύνω λοιπόν θερμή παράκληση να αφεθούμε στην ησυχία μας όλη αυτή την δύσκολη περίοδο.
Θερμή παράκληση προς τα κόμματα που απαιτούν εδώ και τώρα κατώτατο μισθό 1.300 ευρώ να σταματήσουν να κατεβάζουν τις στρατιές (γιατί για στρατιές πρόκειται) των οπαδών τους στους δρόμους ζητώντας και απαιτώντας το
ακατόρθωτο, μόνο και μόνο για να κρατούν την κατσαρόλα σε κατάσταση βρασμού και τους οπαδούς τους σε συσπείρωση.
Απευθύνω έκκληση στους εργάτες, εργοδηγούς και τεχνικούς του ΟΣΕ, πολλοί από τους οποίους έχουν μισθούς και συντάξεις των 5 και 6 χιλιάδων ευρώ, να μην κατέβουν στους δρόμους απαιτώντας τη διατήρηση των (νόμιμων;) κεκτημένων τους.
Απευθύνω έκκληση σε όσους εργατοπατέρες σκοπεύουν να κατεβάσουν τον κόσμο στους δρόμους με μοναδικό σκοπό (γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι τα «αιτήματά» τους είναι αδύνατο να ικανοποιηθούν) τη διατήρηση της (καλοπληρωμένης) καρέκλας τους, να μην το κάνουν.
Απευθύνω έκκληση να μας αφήσουν ήσυχους να πιούμε αυτό το πικρό ποτήρι που μας περιμένει.
Πηγή: protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου